ਦੀਵੇ

ਦੀਵਾਲੀ ਦੀ ਰਾਤ ਦੀਵੇ ਬਾਲੀਅਨਿ।।
ਤਾਰੇ ਜਾਤਿ ਸਨਾਤਿ ਅੰਬਰਿ ਭਾਲੀਅਨਿ।।
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਬਾਗਾਤਿ ਚੁਣਿ ਚੁਣਿ ਚਾਲੀਅਨਿ।।
ਤੀਰਥਿ ਜਾਤੀ ਜਾਤਿ ਨੈਣ ਨਿਹਾਲੀਅਨਿ।।
ਹਰਿਚੰਦਉਰੀ ਝਾਤਿ ਵਸਾਇ ਉਚਾਲੀਅਨਿ।।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੁਖ ਫਲ ਦਾਤਿ ਸਬਦਿ ਸਮ੍ਹਾਲੀਅਨਿ।।

The lamps are lit for the night on Diwali,

The stars are found in the sky while the night lasts,

The flowers bloom in the garden waiting to be picked,
The pilgrims wash in contentedness while their eyes lay on their holy place,
Harishchandra's heavenly fallen kingdom stuck in mid-air, offers but a mere fleeting vision,
The joy, fruit and boon for the 'Gurmukh' is in the assimilation of the 'Shabad'.

ਹਾਲ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦਾ

ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਓ ਹਾਲ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦਾ
ਸਾਡਾ ਨਦੀਓਂ ਵਿਛੜੇ ਨੀਰਾਂ ਦਾ
ਸਾਡਾ ਹੰਝ ਦੀ ਜੂਨੇ ਆਇਆਂ ਦਾ
ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਜਲਿਆਂ ਦਿਲਗੀਰਾਂ ਦਾ

ਇਹ ਜਾਣਦਿਆਂ ਕੁਝ ਸ਼ੋਖ਼ ਜਹੇ
ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਹੀ ਨਾਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਹੈ
ਜਦ ਹੱਟ ਗਏ ਅਸੀਂ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ
ਮੁੱਲ ਕਰ ਬੈਠੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦਾ

ਸਾਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਦਾ ਤਨ ਲੱਭ ਗਿਆ
ਪਰ ਇਕ ਦਾ ਮਨ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲਿਆ
ਕਿਆ ਲਿਖਿਆ ਕਿਸੇ ਮੁਕੱਦਰ ਸੀ
ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਲਕੀਰਾਂ ਦਾ

ਤਕਦੀਰ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਸੌਂਕਣ ਸੀ
ਤਦਬੀਰਾਂ ਸਾਥੋਂ ਨਾ ਹੋਈਆਂ
ਨਾ ਝੰਗ ਛੁੱਟਿਆ ਨਾ ਕੰਨ ਪਾਟੇ
ਝੁੰਡ ਲੰਘ ਗਿਆ ਇੰਜ ਹੀਰਾਂ ਦਾ

ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਵੀ ਲੋਕ ਸੁਣੀਂਦੇ ਨੇ
ਨਾਲੇ ਕਾਫ਼ਰ ਆਖ ਸਦੀਂਦੇ ਨੇ
ਮੈਂ ਦਰਦ ਨੂੰ ਕਾਅਬਾ ਕਹਿ ਬੈਠਾ
ਰੱਬ ਨਾਂ ਰੱਖ ਬੈਠਾ ਪੀੜਾਂ ਦਾ

ਮੈਂ ਦਾਨਸ਼ਵਰਾਂ ਸੁਣੀਂਦਿਆਂ ਸੰਗ
ਕਈ ਵਾਰ ਉੱਚੀ ਬੋਲ ਪਿਆ
ਕੁਝ ਮਾਣ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ
ਕੁਝ ਦਾਅਵਾ ਵੀ ਸੀ ਪੀੜਾਂ ਦਾ

ਤੂੰ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਆਕਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈਂ
ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਆਸ਼ਕ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ
ਇਹ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ ਛੱਡ ਦੇਈਏ
ਕਿਨੂੰ ਮਾਣ ਨੇ ਦੇਂਦੇ ਪੀਰਾਂ ਦਾ ।

- ਸ਼ਿਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ

ਸਫ਼ਰ ਮੇਂ ਧੂਪ

ਸਫ਼ਰ ਮੇਂ ਧੂਪ ਤੋ ਹੋਗੀ, ਜੋ ਚਲ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ
ਸਭ ਹੀ ਹੈਂ ਭੀੜ ਮੇਂ ਤੁਮ ਭੀ ਨਿਕਲ਼ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ

ਕਿਸੀ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ਰਾਹੇਂ ਕਹਾਂ ਬਦਲਤੀ ਹੈਂ
ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਬਦਲ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ

ਯਹਾਂ ਕਿਸੀ ਕੋ ਕੋਈ ਰਾਸਤਾ ਨਹੀਂ ਦੇਤਾ
ਮੁਝੇ ਗਿਰਾ ਕੇ ਅਗਰ ਤੁਮ ਸੰਭਲ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ

ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸੂਰਜ ਧੂਆਂ ਧੂਆਂ ਹੈ ਫਜ਼ਾ
ਖ਼ੁਦ ਅਪਨੇ ਆਪ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ਼ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ

ਯਹੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੁਛ ਖ਼ਵਾਬ ਚੰਦ ਉੱਮੀਦੇਂ
ਇਨ ਹੀ ਖਿਲੌਣੋ ਸੇ ਤੁਮ ਭੀ ਬਹਿਲ ਸਕੋ ਤੋਹ ਚਲੋ

- ਨਿਦਾ ਫ਼ਾਜ਼ਲੀ

ਜਬ ਸੇ ਕਰੀਬ ਹੋ ਕੇ ਚਲੇ

ਜਬ ਸੇ ਕਰੀਬ ਹੋ ਕੇ ਚਲੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੇ ਹਮ
ਖੁਦ ਅਪਨੇ ਆਈਨੇ ਕੋ ਲਗੇ ਅਜਨਬੀ ਸੇ ਹਮ

ਕੁਛ ਦੂਰ ਚਲ ਕੇ ਰਾਸਤੇ ਸਬ ਏਕ ਸੇ ਲਗੇ
ਮਿਲਨੇ ਗਏ ਕਿਸੀ ਸੇ ਥੇ, ਮਿਲ ਆਏ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ

ਅੱਛੇ ਬੁਰੇ ਕੇ ਫ਼ਰਕ ਨੇ ਬਸਤੀ ਉਜਾੜ ਦੀ
ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਕੇ ਮਿਲਨੇ ਲਗੇ ਹਰ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ

ਸ਼ਾਅਇਸਤਾ ਮਹਿਫਿਲੋਂ ਕੀ ਫਿਜ਼ਾਓਂ ਮੇਂ ਜ਼ਹਿਰ ਥਾ
ਜ਼ਿੰਦਾ ਬਚੇ ਹੈਂ ਜ਼ਹਿਨ ਕੀ ਆਵਾਰਗੀ ਸੇ ਹਮ

ਅੱਛੀ ਭਲੀਹ ਥੀ ਦੁਨੀਆ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਕੇ ਵਾਸਤੇ
ਉਲਝੇ ਹੁਏ ਹੈਂ ਅਪਨੀ ਹੀ ਖੁਦ-ਆ-ਗਾਹੀ ਸੇ ਹਮ

ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਦੂਰ ਤਕ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਨ ਨਾ ਕੋਈ ਦੋਸਤ
ਮਨਹੂਸ ਹੋ ਚਲੇ ਹੈਂ ਮਗਰ ਬਾਮਬੇ ਸੇ ਹਮ

-ਨਿਦਾ ਫ਼ਾਜ਼ਲੀ

ਟਾਪੂ

ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਟਾਪੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ; ਹਰ ਬੰਦਾ
ਇੱਕ ਟੋਟਾ ਹੈ ਮਹਾਦਵੀਪ ਦਾ, ਇੱਕ ਭਾਗ ਹੈ ਮੁੱਖ ਦਾ;
ਜੇ ਰੇਤ ਦਾ ਇੱਕ ਟੀਲਾ ਵਹਿ ਜਾਵੇ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚ, ਯੂਰਪ
ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਇਕ ਪ੍ਰਾਏਦੀਪ ਹੋਵੇ, ਜਿਵੇਂ
ਕੋਈ ਹਵੇਲੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਜਾਂ ਤੁਹਾਡੀ
ਆਪਣੀ ਹੋਵੇ; ਕਿਸੇ ਵੀ ਬੰਦੇ ਦੀ ਮੌਤ ਮੈਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ,
ਕਿਉਂ ਜੋ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਵਿੱਚ ਰਲਿਆ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਣ ਜਾਂਦਾ ਕੇ ਕਿਸ ਲਈ
ਅਖ਼ੀਰਲਾ ਘੰਟਾ ਖੜਕ ਰਿਹਾ ਹੈ; ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਹੀ ਖੜਕਦਾ ਹੈ।
- ਜੌਨ ਡੰਨ 

No man is an island entire of itself; every man

is a piece of the continent, a part of the main;

if a clod be washed away by the sea, Europe

is the less, as well as if a promontory were, as

well as any manor of thy friends or of thine

own were; any man's death diminishes me,

because I am involved in mankind.

And therefore never send to know for whom

the bell tolls; it tolls for thee.

- John Donne

ਤੇਰੇ ਆਨੇ ਕਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਰਹਾ

ਤੇਰੇ ਆਨੇ ਕਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਰਹਾ
ਉਮਰ ਭਰ ਮੌਸਮ-ਏ-ਬਹਾਰ ਰਹਾ

ਪਾ-ਬ-ਜ਼ੰਜੀਰ ਜ਼ੁਲਫ਼-ਏ-ਯਾਰ ਰਹੀ
ਦਿਲ ਅਸੀਰ-ਏ-ਖ਼ਿਆਲ-ਏ-ਯਾਰ ਰਹਾ

ਸਾਥ ਅਪਨੇ ਗ਼ਮੋਂ ਕੀ ਧੂਪ ਰਹੀ
ਸਾਥ ਇਕ ਸਰਵ-ਏ-ਸਾਇਆ-ਦਾਰ ਰਹਾ

ਮੈਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ-ਹਾਲ ਆਸ਼ੁਫ਼ਤਾ
ਸੂਰਤ-ਏ-ਰੰਗ-ਏ-ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਰਹਾ

ਆਇਨਾ ਆਇਨਾ ਰਹਾ ਫ਼ਿਰ ਭੀ
ਲਾਖ ਦਰ-ਪਰਦਾ-ਏ-ਗੁਬਾਰ ਰਹਾ

ਕਬ ਹਵਾਏਂ ਤਹਿ-ਏ-ਕਮੰਦ ਆਈਂ
ਕਬ ਨਿਗਾਹੋਂ ਪੇ ਇਖ਼ਤਿਆਰ ਰਹਾ

ਤੁਝ  ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਕੋ ਬੇ-ਕ਼ਰਾਰ ਥਾ ਦਿਲ
ਤੁਝ ਸੇ ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਬੇ-ਕ਼ਰਾਰ ਰਹਾ 


- ਰਸਾ ਚੁਗ਼ਤਾਈ 

ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਮਿਲਦੀ ਨਹੀਂ ਮੁਸਕਾਨ ਹੀ ਹੋਠੀਂ ਸਜਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

ਹੋਠਾਂ ਤੇ ਹਾਸਾ ਮਰ ਗਿਆ, ਦੰਦਾਸਾ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਇਹੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ਹਾਸਿਆਂ ਦਾ ਭਰਮ ਪਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

ਕੁਝ ਸੂਟ ਲਾਭੇਂ ਸਾਂਭ ਕੇ, ਰਖ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗ ਦੇ
ਕੱਚੇ ਦੀ ਕੱਚੀ ਦੋਸਤੀ, ਟੁੱਟੀ ਤੇ ਪਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

ਟੁੱਟਿਆ ਏ ਨਿਓਂ, ਗੂੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਚਸ਼ਮਾ ਖਰੀਦ ਲੈ
ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਸੁੱਜੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲੁਕਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

ਵਿਛੜੇ ਸੱਜਣ ਨੇ ਖੁਆਬ ਵਿੱਚ, ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਲਾ ਕਿਹਾ
ਕਿਸਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਇੰਝ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

ਲੰਘਾਂਗੇ ਤੇਰੀ ਵੀ ਗਲੀ, ਇਕ ਦਿਨ ਛਣਨ ਛਣਨ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਵੀ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ ਇਹ ਦਿਖਾਉਣ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਮਿਲਣ ਆਉਣ ਨੂੰ

- ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ 

ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੇ ਲੱਡੂ

- ਇਹ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੇ ਲੱਡੂ ਨੇ।  ਤਸੀਮ੍ਹ.. ਚਲ ਬ੍ਰਾਹੱਟੇ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇ।
- ਪਰ ਹਾਲੇ ਤਕ ਤੂੰ ਦੱਸਿਆ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਲੱਡੂ ਕਿਸ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਨੇ।
- ਆ..ਵੀਰ ਜੀ.. ਮਮ.. ਕਲ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲ ਜਾਏਗਾ। ਓ  ਗਲਾਸ.. ਓ ਚਲ ਮੈਂ ਵੀ ਜ਼ਰਾ ਸੁਰ ਚ ਆ ਜਾਵਾਂ।

ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ ਬੋਤਲਾਂ ਤੇ ਵੱਜੇ ਲਲਕਾਰੇ।
ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਨੇ ਢੋਲ ਨਾਲ ਵੱਜ ਗਏ ਨਗਾਰੇ।

ਓਏ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ ਬੋਤਲਾਂ ਤੇ ਵੱਜੇ ਲਲਕਾਰੇ।
ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਨੇ ਢੋਲ ਨਾਲ ਵੱਜ ਗਏ ਨਗਾਰੇ।

ਅੱਜ ਨੱਚ ਨੱਚ ਧਰਤੀ ਹਿਲਾਈਏ ਮਿੱਤਰੋ।
ਹਿਲਾਈਏ ਮਿੱਤਰੋ।
ਵੇ ਬੋਲੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਰਾਰੀ ਜਿਹੀ.. ਬੱਲੇ।
ਵੇ ਬੋਲੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਰਾਰੀ ਜਿਹੀ ਪਾਈਏ ਮਿੱਤਰੋ।
ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਰਾਰੀ ਜਿਹੀ ਪਾਈਏ ਮਿੱਤਰੋ।

ਬੋਲੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਰਾਰੀ ਜਿਹੀ ਪਾਈਏ ਮਿੱਤਰੋ..।

ਰੜ੍ਹਕੇ ਰੜ੍ਹਕੇ ਰੜ੍ਹਕੇ।
ਬਿਸ਼ਣੀ ਤੇ ਭਾਨ ਸਿਓਂ, ਰਾਤੀ ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਲਾਸ ਤੋਂ ਲੜ ਪਏ।
ਵੇ ਬਿਸ਼ਣੀ ਗਰਮ ਬੜੀ, ਬਹਿ ਗਈ ਰੁੱਸ ਕੇ ਚੁਬਾਰੇ 'ਚ ਚੜ੍ਹ ਕੇ।
ਭਾਨ ਸਿਓਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰੇ..
ਭਾਨ ਸਿਓਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰੇ, ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਦਰਾਂ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਖੜ੍ਹ ਕੇ।
ਮੰਨ ਜਾ ਮੋਰਣੀਏ, ਕਿਤੇ ਜਾਈਂ ਨਾ ਭੌਰ ਨਾਲ਼ ਲੜ੍ਹ ਕੇ,
ਮੰਨ ਜਾ ਮੋਰਣੀਏ, ਕਿਤੇ ਜਾਈਂ ਨਾ ਭੌਰ ਨਾਲ਼ ਲੜ੍ਹ ਕੇ,
ਮੰਨ ਜਾ ਮੋਰਣੀਏ, ਕਿਤੇ ਜਾਈਂ ਨਾ ਭੌਰ ਨਾਲ਼ ਲੜ੍ਹ ਕੇ..।

ਘਰ ਬਾਰ ਛੱਡਿਆਂ, ਬਗਾਨੇ ਦੇਸ ਆਏ।
ਬੜ੍ਹੇ ਯਾਦ ਆਂਦੇ ਬਾਪੂ, ਬੇਬੇ ਚਾਚੇ ਤਾਏ।
ਭੈਣਾਂ ਭਾਈਆਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਅਸੀਂ ਜਰਦੇ,
ਓ ਚੰਦਰੀ ਹਕੂਮਤ ਦੀ, ਅਸੀਂ ਮਰ ਗਏ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਕਰਦੇ,
ਓ ਚੰਦਰੀ ਹਕੂਮਤ ਦੀ, ਅਸੀਂ ਮਰ ਗਏ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਕਰਦੇ,
ਓ ਚੰਦਰੀ ਹਕੂਮਤ ਦੀ, ਅਸੀਂ ਮਰ ਗਏ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਕਰਦੇ..।

ਭੁੱਲਣਾ ਕਦੇ ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਲਿਬਾਸ ਬਈ।
ਵਿਰਸਾ ਨਾ ਭੁੱਲਣਾ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣਾ ਰਿਵਾਜ ਬਈ।
ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਇੱਕ ਤੁਸੀਂ ਮੰਨੋ ਮਿੱਤਰੋ,
ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਸੰਧੂਰੀ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨੋ ਮਿੱਤਰੋ,
ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਸੰਧੂਰੀ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨੋ ਮਿੱਤਰੋ,
ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਸੰਧੂਰੀ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨੋ ਮਿੱਤਰੋ..।

ਇੰਜ ਤਾਂ ਵਿਸਾਖੀਆਂ ਵੰਗਾਰੀਆਂ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਨੇ,
ਪੱਗਾਂ ਸਾਡੇ ਸਿਰਾਂ ਤੋਂ ਉਤਾਰੀਆਂ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਨੇ,
ਲੈ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਤਾੜ ਦਊਂਗਾ।
ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਿਓ ਤਮਾਸ਼ਾ, ਗੱਡੀ ਧੁਰ ਦੀ ਹਤਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹ ਦਊਂਗਾ।
ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਿਓ ਤਮਾਸ਼ਾ, ਧੁਰ ਦੀ ਹਤਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹ ਦਊਂਗਾ।
ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਿਓ ਤਮਾਸ਼ਾ।
ਗੱਡੀ ਧੁਰ ਦੀ ਹਤਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹ ਦਊਂਗਾ।
ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਿਓ ਤਮਾਸ਼ਾ।

ਕੋਈ ਉੱਮੀਦ

ਕੋਈ ਉੱਮੀਦ ਬਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ

ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਮੌਤ ਕਾ ਏਕ ਦਿਨ ਮੁਅਯ੍ਯਨ ਹੈ 

ਨੀਂਦ ਕਿਊਂ ਰਾਤ ਭਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਆਗੇ ਆਤੀ ਥੀ ਹਾਲ-ਏ-ਦਿਲ ਪੇ ਹੰਸੀ 

ਅਬ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਪਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਜਾਣਤਾ ਹੂੰ ਸਵਾਬ-ਏ-ਤਾਅਤ-ਓ-ਜ਼ੋਹਦ 

ਪਰ ਤਬੀਅਤ ਇਧਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਹੈ ਕੁਛ ਐਸੀ ਹੀ ਬਾਤ ਜੋ ਚੁਪ ਹੂੰ 

ਵਰਨਾ ਕਿਆ ਬਾਤ ਕਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਕਿਊਂ ਨਾ ਚੀਖੂੰ ਕਿ ਯਾਦ ਕਰਤੇ ਹੈਂ 

ਮੇਰੀ  ਆਵਾਜ਼ ਗਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਦਾਗ਼-ਏ-ਦਿਲ ਗਰ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਤਾ 

ਬੂ ਭੀਹ ਏ ਚਾਰਾਗਰ ਨਹੀਂ  ਆਤੀ 

ਹਮ ਵਹਾਂ ਹੈਂ ਜਹਾਂ ਸੇ ਹਮ ਕੋ ਭੀਹ  

ਕੁਛ ਹਮਾਰੀ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਮਰਤੇ ਹੈਂ ਆਰਜ਼ੂ ਮੇਂ ਮਰਨੇ ਕੀ 

ਮੌਤ ਆਤੀ ਹੈ ਪਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਕਾਬਾ ਕਿਸ ਮੂੰਹ ਸੇ ਜਾਓਗੇ 'ਗ਼ਾਲਿਬ'

ਸ਼ਰਮ ਤੁਮ ਕੋ ਮਗਰ ਨਹੀਂ ਆਤੀ 

ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਬੋਝ

ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਿਹੜੇ ਪੜਾਵ ਤੇ ਆਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਲਿਖਣਾ ਮਸ਼ੱਦਦ ਦਾ ਕੰਮ ਹੋ ਗਿਆ?

ਜਦ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਅਨਾਪ ਸ਼ਨਾਪ ਬਕਵਾਸ ਕਰਨੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਤਾਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਧੜਾਧੜ ਚਲਦਿਆਂ ਹਨ। ਕੀ ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਕੇ  ਤਕਰੀਬਨ ਪਿੱਛਲੇ 13 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਤੇ ਮੁੜ ਲਿੱਖਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਟਾਈਪ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਪਰ ਕੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਜੁਆਬ ਸਿਰਫ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਹੈ? ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ (underwhelming) ਨਿਰਾਸ਼ਜਨਕ ਹੈ। ਵਿਅੰਗਮਈ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਖ਼ਿਆਲ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ਅੱਖਰ ਪੂਰੇ ਨਹੀਂ ਪੈ ਰਹੇ।

ਚਲਦਾ।