ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ

ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ
ਲਾਜ਼ਿਮ ਹੈ ਕੇ ਹਮ ਭੀ ਦੇਖੇਂਗੇ
ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ

ਵੋ ਦਿਨ ਕਿ ਜਿਸ ਕਾ ਵਾਦਾ ਹੈ
ਜੋ ਲੋਹ-ਏ-ਅਜ਼ਲ ਮੇਂ ਲਿੱਖਾ ਹੈ

ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ

ਜਬ ਜ਼ੁਲਮ-ਓ-ਸਿਤਮ ਕੇ ਕੋਹ-ਏ-ਗਰਾਂ
ਰੂਈ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੜ ਜਾਏਂਗੇ
ਹਮ ਮੈਹਕੂਮੋਂ ਕੇ ਪਾਓਂ ਤਲੇ
ਯੇ ਧਰਤੀ ਧੜ-ਧੜ ਧੜਕੇਗੀ
ਔਰ ਐਹਲ-ਏ-ਹਾਕਮ ਕੇ ਸਰ ਊਪਰ
ਜਬ ਬਿਜਲੀ ਕੜ-ਕੜ ਕੜਕੇਗੀ

ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ

ਜਬ ਅਰਜ਼-ਏ-ਖੁਦਾ ਕੇ ਕਾਬੇ ਸੇ
ਸਬ ਬੁਤ ਉੁਠਵਾਏ ਜਾਏਂਗੇ
ਹਮ ਐਹਲ-ਏ-ਸਫ਼ਾ ਮਰਦੂਦ-ਏ-ਹਰਾਮ
ਮਸਨਦ ਪੇ ਬਿਠਾਏ ਜਾਏਂਗੇ
ਸਬ ਤਾਜ ਉਛਾਲੇ ਜਾਏਂਗੇ
ਸਬ ਤੱਖਤ ਗਿਰਾਏ ਜਾਏਂਗੇ

ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ

ਬਸ ਨਾਮ ਰਹੇਗਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਕਾ
ਜੋ ਗਾਇਬ ਭੀ ਹੈ ਹਾਜ਼ਿਰ ਭੀ
ਜੋ ਮਨਜ਼ਰ ਭੀ ਹੈ ਨਾਜ਼ਿਰ ਭੀ
ਉਠੇਗਾ ਅਣ-ਅਲ-ਹੱਕ ਕਾ ਨਾਅਰਾ
ਜੋ ਮੈਂ ਭੀ ਹੂੰ ਤੁਮ ਭੀ ਹੋ
ਔਰ ਰਾਜ ਕਰੇਗੀ ਖਲ਼ਕ-ਏ-ਖੁਦਾ
ਜੋ ਮੈਂ ਭੀ ਹੂੰ ਤੁਮ ਭੀ ਹੋ

ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ
ਲਾਜ਼ਿਮ ਹੈ ਕੇ ਹਮ ਭੀ ਦੇਖੇਂਗੇ
ਹਮ ਦੇਖੇਂਗੇ


- ਫੈਜ਼ ਅਹਿਮਦ ਫੈਜ਼

I know that this piece of poetry has not-so-subtle undertones of witnessing the apocalypse, and the fact that I stumbled upon this on the day that people have been hailing as the day of so called mayan apocalypse, is just a coincidence. I would like to think that there is some greater meaning here, or this is some sort of sign, an indication from some higher being, the road sign from fate, but it is not.
Leave aside the beckoning of the judgement day, and the poem is full of hope and humanity. Because regardless of whether the world is ending anytime soon or not, it is a comforting belief that righteousness will pervail in the end, don't lose hope yet. This is written by Faiz, and has been sung by Iqbal Bano. Hope you enjoy it as much as I did. Lets not forget, everyday someone's world ends, and someone's begins and someone's is destroyed, brutally and mercilessly.